Вісказіметрыя
Артыкул вымагае праверкі арфаграфіі Удзельнік, які паставіў шаблон, не пакінуў тлумачэнняў. |
Вісказіметрыя — раздзел фізікі, прысвечаны вывучэнню метадаў вымярэння глейкасці. Перавагамі дадзенага метаду з’яўляюцца тэхнічная даступнасць метаду, адносная прастата інтэрпрэтацыі вынікаў даследавання[1].
Найбольш распаўсюджаныя тры метады вымярэння глейкасці газаў і вадкасцяў:
- Па выдатку у капіляры — заснавана на законе Пуазёйля
- Па хуткасці падзення шара — закон Стокса
- Па вярчальным моманты для сувосевых цыліндраў — з закона плыні вадкасці паміж цыліндрамі з адной воссю (цячэнне Тэйлара)
Глейкасць вызначаецца таксама па згасанню перыядычных ваганняў пласціны, якая змешчана ў доследнае асяроддзе.
Асаблівую групу ўтвараюць метады вымярэння глейкасці ў малых аб’ёмах асяроддзя (мікраглейкасць). Яны заснаваныя на назіранні броўнаўскага руху, рухомасці іонаў, дыфузіі часціц.
Пры вымярэнні глейкасці вадкасці адрозніваюць ньютонаўскія і неньютонаўскія вадкасці. Ньютонаўская вадкасць падпарадкоўваецца пры сваім цячэнні законе глейкага трэння, гэта значыць яе глейкасць залежыць толькі ад тэмпературы вадкасці і не залежыць ад хуткасці руху (прынамсі ў ламінарным патоку). Практычным следствам гэтага з’яўляецца аднолькавае значэнне глейкасці пры адной і той жа тэмпературы для адной і той жа вадкасці нават на вісказіметра розных сістэм. Неньютонаўскія вадкасці адхіляюцца ад закона Ньютана. Сярод іх адрозніваюць ціксатропныя і неціксатропныя вадкасці. Ціксатропныя вадкасці, калі іх перамешваюць, змяняюць сваю глейкасць.
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі
- ↑ Фролов Ю. П. Современные методы биохимии. — Самара: Самарский университет, 2003. — 412 с.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Барр Г. Вискозиметрия, пер. с англ., Л. — М., 1938.;
- Малкин А. Я., Чалых А. Е. Вискозиметрия.
- Малкин А. Я. Диффузия и вязкость полимеров. Методы измерения, М., 1979.Фролов Ю. П. Современные методы биохимии. — Самара: Самарский университет, 2003.
- Фролов Ю. П. Современные методы биохимии. — Самара: Самарский университет, 2003. — 412 с.