Каміла Алонса Вега

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Каміла Алонса Вега
ісп.: Camilo Alonso Vega
Дата нараджэння 29 мая 1889(1889-05-29)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 1 ліпеня 1971(1971-07-01)[4][5] (82 гады)
Месца смерці
Грамадзянства
Прыналежнасць Каралеўства Іспанія[d]
Званне генерал-капітан[d]
Камандаваў IV Brigada de Navarra[d]
Бітвы/войны
Узнагароды і званні
Grand Cross of the Order of Charles III Military Medal of Spain Вялікі крыж ордэна Ізабелы Каталічкі Grand Cross of the Order of Cisneros Grand Cross of the Royal and Military Order of Saint Hermenegild Grand Cross of the Civil Order of Alfonso X the Wise Gran Cruz de la Orden Civil de Sanidad Grand Cross of the Military Merit - White Badge Medal of Suffering for the Motherland Grand Cross of the Aeronautical Merit (Spain) - White Decoration

Q51309041? (1956)

 Grand Cross of Naval Merit with white badge
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Каміла Алонса Вега (ісп.: Camilo Alonso Vega; 29 мая 1889 — 1 ліпеня 1971) — іспанскі ваенны і дзяржаўны дзеяч. Адзін з арганізатараў рэпрэсій у перыяд франкісцкай дыктатуры[6][7], за лік чаго атрымаў мянушку «Дон Камула»[8][9] (Don Camulo).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў Феролі[10]. У 1907 годзе паступіць у Таледскую пяхотную акадэмію[11], дзе завёў блізкае сяброўства з Франсіска Франка[12][13]. Пасля навучання разам з ім служыў у Іспанскім Марока, удзельнічаў у Рыфскай вайне. У 1920 годзе ў званні капітана ўступіў у Іспанскі легіён[14].

У часы Другой Рэспублікі Алонса Вега быў уцягнуты ў некаторыя антыўрадавыя змовы[10]. Адзначыўся пры сутычках у Аўеда падчас Астурыйскай рэвалюцыі 1934 года[15].

Станам на ліпень 1936 года ў званні падпалкоўніка ўзначальваў горны батальён «Фландрыя» ў Віторыі[16]. У гэты час уступіў у кантакт з генералам Эміліа Мола і далучыўся да антырэспубліканскай змовы, якая прывяла да грамадзянскай вайны[16]. 19 ліпеня разам з Анхелем Гарсія Бенітэсам узначаліў паўстанне ў Алаве і наступныя рэпрэсіі супраць прыхільнікаў уладаў. Пазней вызначыўся ў бітве пры Вільярэале — там быў упершыню паранены. Праз некаторы час стаў камандзірам IV Наварскай брыгады[17]. Разам са сваім падраздзяленнем удзельнічаў у Паўночнаіспанскай кампаніі[17] і Брунецкай аперацыі.

У лістападзе 1937 года прызначаны камандзірам 4-й артылерыйскай Наварскай дывізіі[18]. Пад кіраўніцтвам Алонса Вега фарміраванне прыняла ўдзел у Тэруэльскай, Арагонскай, Левантскай аперацыях, баях на Эбры і Каталонскім наступленні[19][20]. За час вайны вайсковец даслужыўся да звання брыгаднага генерала[21].

У верасні 1939 года Алонса Вега быў прызначаны кіраўніком Аддзела ваеннай адукацыі[22], праз год — намеснікам сакратара Міністэрства арміі. Знаходзячыся на гэтай пасадзе, стаў набліжаным Хасэ Энрыке Варэла[23]. Пад юрысдыкцыю Алонса Вегі падпадаў нагляд за канцлагерамі[24].

У ліпені 1943 года ўзначаліў Грамадзянскую гвардыю[25]. Правёў чысткі супраць антыфранкісцкай апазіцыі[26]. У 1957—1969 гадах быў міністрам унутраных спраў[27]. З 1959 года звольнены з арміі ў запас[28]. У 1969 годзе атрымаў званне генерал-капітан арміі[29]. Гэты чын пры жыцці атрымалі толькі Франсіска Франка і Агусцін Муньас Грандэс.

Сканаў у Мадрыдзе.

Прыватнае жыццё[правіць | правіць зыходнік]

У 1924 годзе ажаніўся з Рамонай Радрыгес Бустэла (1895—1983)[30], дачкой заснавальніка мясной фабрыкі «Ла Луз» Хуста Радрыгеса Фернандэса.

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

  • Ваенны медаль (1921)[14]
  • Вялікі крыж Каралеўскага і ваеннага ордэна Сан-Херменегільда (1942)[31]
  • Вялікі крыж ордэна Ваенных заслуг (1943)[32]
  • Вялікі крыж ордэна Альфонса X Мудрага (1955)[33]
  • Каралеўскі Вялікі крыж ордэна Карласа III (1969)[34]
  • Ганаровы палкоўнік грамадзянскай гвардыі

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

  1. ↑ Camilo Alonso Vega // (unspecified title) Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ а б в http://www.congreso.es/portal/page/portal/Congreso/Congreso/Iniciativas?_piref73_2148295_73_1335437_1335437.next_page=/wc/servidorCGI&CMD=VERLST&BASE=DIPH&FMT=DIPHXD1S.fmt&DOCS=1-1&DOCORDER=FIFO&OPDEF=Y&NUM1=&DES1=&QUERY=%284300%29.NDIP. Праверана 20 студзеня 2020.
  3. ↑ а б http://www.congreso.es/portal/page/portal/Congreso/Congreso/Iniciativas?_piref73_2148295_73_1335437_1335437.next_page=/wc/servidorCGI&CMD=VERLST&BASE=DIPH&FMT=DIPHXD1S.fmt&DOCS=2-2&DOCORDER=FIFO&OPDEF=Y&NUM1=&DES1=&QUERY=%284300%29.NDIP. Праверана 20 студзеня 2020.
  4. ↑ http://www.congreso.es/portal/page/portal/Congreso/Congreso/Iniciativas?_piref73_2148295_73_1335437_1335437.next_page=/wc/servidorCGI&CMD=VERLST&BASE=DIPH&FMT=DIPHXD1S.fmt&DOCS=14-14&DOCORDER=FIFO&OPDEF=Y&NUM1=&DES1=&QUERY=%284300%29.NDIP. Праверана 20 студзеня 2020.
  5. ↑ Camilo Alonso Vega // Diccionario biográfico español — Real Academia de la Historia, 2011. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  6. ↑ Fernández Pasalodos, Arnau (2024). Hasta su total exterminio: La guerra antipartisana en España, 1936-1952. Galaxia Gutenberg. ISBN 978-84-19738-81-3.
  7. ↑ Romero Salvadó 2013.
  8. ↑ Romero Salvadó 2013, p. 42.
  9. ↑ Cardona 2001, p. 201.
  10. ↑ а б de Arce 1998, p. 303.
  11. ↑ del Arco 1970, p. 259.
  12. ↑ Carr 1996, p. 336.
  13. ↑ Ynfante 1970, p. 172.
  14. ↑ а б Bardavío 1969, p. 58.
  15. ↑ Martínez Bande 2007, p. 112.
  16. ↑ а б Martínez Bande 2007, p. 355.
  17. ↑ а б Muñiz Martín 1976, p. 119.
  18. ↑ Engel 2000, p. 19.
  19. ↑ Thomas 1976, p. 862.
  20. ↑ Moreno Gómez 1985, p. 625.
  21. ↑ Engel 2000, p. 21.
  22. ↑ DECRETO nombrando Director General de Enseñanza Militar al General de Brigada don Camilo Alonso Vega
  23. ↑ Losada Malvárez 1990, p. 13.
  24. ↑ Beevor 2006, p. 405.
  25. ↑ Puig 1984, p. 80.
  26. ↑ Clemente 2005, p. 50.
  27. ↑ Urquijo Goitia 2008, pp. 137–138.
  28. ↑ Decreto 1021/1959, de 4 de junio, por el que se dispone que el Teniente General don Camilo Alonso Vega pase a la situación de reserva
  29. ↑ Decreto-ley 20/1969, de 29 de octubre, por el que se exalta a la categoría de Capitán General del Ejército al Teniente General don Camilo Alonso Vega
  30. ↑ Artículo de Franco Torre, en la edición digital de La Nueva España del 27 de mayo de 2009(недаступная спасылка).
  31. ↑ Decretos por los que se concede la Gran Cruz de la Real y Militar Orden de San Hermenegildo al Teniente General don José Enrique Varela Iglesias; a los Generales de División don Ricardo Rada Peral, don Pablo Martín Alonso, don Camilo Alonso Vega; a los Generales de Brigada don Jenaro Uriarte Arriola, don José María del Campo Tabernilla, don Rogelio Gorgojo Lezcano y al General de Intendencia de la Armada don Francisco Muñoz Delgado y Garrido
  32. ↑ Cardona 2001, p. 25.
  33. ↑ Decreto de 27 de mayo de 1955 por el que se concede la Gran Cruz de la Orden de Alfonso X el Sabio a don Camilo Alonso Vega
  34. ↑ DECRETO 2573/1969, de 29 de octubre, por el que se concede la Gran Cruz de la Real y Muy Distinguida Orden de Carlos III a don Camilo Alonso Vega.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Aguilar Olivencia, Mariano (1999). El ejército español durante el franquismo. Tres Cantos: Ediciones Akal. ISBN 84-460-0962-5. ISSN 2172-2765.
  • Bardavío, Joaquín (1969). La Estructura del poder en España. Sociología política de un país. Ibérico Europea de Ediciones.
  • Beevor, Antony (2006). The Battle for Spain. The Spanish Civil War. Londres: Penguin Books.
  • Cardona, Gabriel (2001). Franco y sus generales. La manicura del tigre. Temas de Hoy.
  • Carr, Raymond (1996). «La época de Franco: 1939-1975. Política, ejército, Iglesia, economía y administración». Historia de España Menéndez Pidal. Espasa-Calpe.
  • Clemente, José Carlos (2005). Ejército y conflictos civiles en la España contemporánea. Fundamentos.
  • de Antón, Julio (2000). Historia de la policía española. J. de Antón.
  • de Arce, Carlos (1998). Los generales de Franco. Seuba Ediciones.
  • del Arco, Manuel (1970). Los 90 ministros de Franco. Madrid: Dopesa.
  • Engel, Carlos (2000). Historia de las divisiones del ejército nacional. Almena Ediciones.
  • Losada Malvárez, Juan Carlos (1990). Ideología del Ejército franquista (1939-1959). Istmo. ISBN 8470902253.
  • Martínez Bande, José Manuel (2007). Los años críticos: República, conspiración, revolución y alzamiento. Madrid: Encuentro. ISBN 84-306-0487-1.
  • Moreno Gómez, Francisco (1985). La Guerra civil en Córdoba (1936-1939). Córdoba: Alpuerto.
  • Muñiz Martín, Óscar (1976). Asturias en la guerra civil. Ayalga.
  • Payne, Stanley G. (1987). The Franco Regime, 1936–1975. Madison: The University of Wisconsin Press. ISBN 0-299-11070-2.
  • Puig, Jaime J. (1984). Historia de la Guardia Civil. Editorial Mitre.
  • Romero Salvadó, Francisco J. (2013). Historical Dictionary of the Spanish Civil War. Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-8009-2.
  • Thomas, Hugh (1976). Historia de la Guerra Civil Española. Barcelona: Círculo de Lectores. ISBN 9788497598323.
  • Urquijo Goitia, José Ramón (2008) [2001]. Gobiernos y ministros españoles en la edad contemporánea. Madrid: CSIC.
  • Ynfante, Jesús (1970). La prodigiosa aventura del Opus Dei. Génesis y desarrollo de la santa mafia. Ruedo ibérico.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Каміла_Алонса_Вега&oldid=4746932"